Για την υποψηφιότητα του ως ευρωβουλευτής μίλησε ο Πέτρος Κόκκαλης αναφέροντας τους στόχους που έχει θέσει. Σε συνέντευξη του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» αναφέρει:
«Σκεφτείτε ότι ο πληθυσμός του πλανήτη το 2030 θα είναι 10 δισεκατομμύρια. Θα υποχρεωθούμε να καίμε το μισό πετρέλαιο απ’ ότι σήμερα. Ο Μαρξ μιλούσε για τον καπιταλισμό την εποχή που επικρατούσε η ιδέα ότι ο κόσμος είναι περατός, ενώ σήμερα το επίδικο είναι το μέλλον του πλανήτη. Τότε αυτή η διάσταση δεν έμπαινε σε συζήτηση καθώς για τον καπιταλισμό υπήρχε πάντα μια νέα ήπειρος να ανακαλυφθεί προς εκμετάλλευση, ακόμα ένας λαός να υποδουλωθεί, μια καινούργια γη για να κατακτηθεί, νέα πλούτη για να κερδηθούν.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display("div-gpt-ad-1539094710702-0"); });Και τα δύο οικονομικά συστήματα προϋποθέτουν τη διαρκή μεγέθυνση του οικονομικού αποτελέσματος, κάτι όμως που προϋποθέτει έναν πλανήτη που μεγαλώνει. Συνθήκη που όπως γνωρίζουμε δεν υπάρχει πια. Νομίζω πως ούτε ο μαρξισμός ούτε ο καπιταλισμός λύνουν τις σύγχρονες προκλήσεις και αντιθέσεις. Εγώ εργάζομαι στηρίζοντας νεοφυείς επιχειρήσεις, οι οποίες όμως δεν υπάρχουν επειδή εγώ θέλω να τις βοηθήσω, αλλά επειδή η τεχνολογία επιτρέπει σε έξυπνους νέους ανθρώπους να ανταγωνιστούν με μοναδικό μέσο έναν υπολογιστή μεγάλες επιχειρήσεις σε ό,τι αφορά την παραγωγή και τη διανομή προϊόντων παγκοσμίως. Ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ τι κεφάλαια χρειάστηκε για να φτιάξει το FB;»
Αναφερόμενος στον παππού του Πέτρο Κόκκαλη τόνισε ότι: «Ο παππούς μου, ως γιατρός κινούνταν στο σημείο συνάντησης θετικών και ανθρωπιστικών επιστημών. Επίσης ήταν ένας πειραματικός επιστήμων. Και ο μαρξισμός, εκφραζόμενος τότε ως επιστημονικός υλισμός, συνιστούσε την προσέγγιση που υποσχόταν τη μέθοδο βελτίωσης των κοινωνικών συνθηκών. Και πράγματι υπηρέτησε ως το τέλος αυτή την υπόθεση. Και είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν. Αλλά πιστεύω πως αν ζούσε σήμερα, και έχοντας την εμπειρία του παρελθόντος, θα τασσόταν με την πλευρά της έγκαιρης κινητοποίησης μέσα στις τρέχουσες συνθήκες. Θα καταλάβαινε δηλαδή πολύ νωρίτερα ότι δεν πρέπει να περιμένουμε να συμβεί η άνοδος του Χίτλερ –εκλεγμένου… νομίμως μάλιστα- για να αιματοκυλήσει την Ευρώπη. Το ’44, έχοντας ζήσει τον λιμό της Αθήνας, βγήκε στο βουνό. Νομίζω πως σήμερα δεν θα περίμενε τόσο. Θα το έκανε πολύ νωρίτερα.
Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου και τις παρέες της από την Αριστερά της πολιτικής μετανάστευσης, ακούγοντας αυτές τις ιστορίες. Τη θυμάμαι να κλαίει με μαύρο δάκρυ το 1989 όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση. Ο παππούς μου παρέμεινε ιδεολόγος και αγωνιστής ως το τέλος της ζωής του. Σαφώς και επηρεάστηκα» καταλήγει στην ίδια συνέντευξη.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
