Είναι νωρίς το απόγευμα πριν λίγο καιρό, είμαι σε καλοκαιρινή άδεια και πηγαίνω προς το σπίτι μου στο Παγκράτι, κάπου στην πλατεία Μεσολογγίου, περπατώντας αργά και χαζεύοντας τα μαγαζάκια της γειτονιάς μου.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ Μ.
Λίγα μέτρα μπροστά μου περπατά μια μαυροντυμένη ηλικιωμένη κυρία, η οποία ξαφνικά σταματά μπροστά από ένα μπακάλικο αλλοδαπής ιδιοκτησίας, όπου απ’ έξω κάθονται ένας κύριος μεγάλης ηλικίας με τουρμπάνι στο κεφάλι και κελεμπία (νομίζω έτσι λέγεται!) και δίπλα του μια μελαμψή κυρία με ένα πολύχρωμο σάρι, λογικά Ινδοί, κρίνοντας από την ενδυμασία.
Η ηλικιωμένη Ελληνίδα κυρία χαιρετά εγκάρδια το ζευγάρι Ινδών, τους φιλάει τα χέρια και κρατώντας τα χέρια της κυρίας με το σάρι λέει χαμογελώντας:
«Γιατί πρέπει να είμαστε αγαπημένοι όλοι σε αυτήν τη γη. Έτσι δεν είναι;»
Η κυρία με το σάρι σφίγγοντας πιο πολύ τα χέρια της Ελληνίδας κυρίας συνεχίζει σε σπαστά ελληνικά:
«Χωρίς αγάπη αυτά τα χέρια είναι άχρηστα»
Το τι ένιωσα εκείνη τη στιγμή παρακολουθώντας το συγκεκριμένο σκηνικό να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου, είναι λίγο δύσκολο να το περιγράψω… Συγκίνηση να το πω, χαρά να το πω… δεν μπορώ να το προσδιορίσω… σαν να με πέρασε στιγμιαία ηλεκτρικό ρεύμα, ξαφνιάστηκα… Το μόνο σίγουρο είναι ότι με έκανε λίγο καλύτερο άνθρωπο. Ήμουν πολύ τυχερή που ήμουν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή!
Σε πείσμα λοιπόν των καιρών μας που θέλουν τους αλλοδαπούς εχθρούς και τους ημεδαπούς άρχοντες του τόπου τους επιφορτισμένους με το καθήκον της κάθαρσής του, εγώ πάντοτε θα θυμάμαι αυτό το σκηνικό αγάπης από τρεις ηλικιωμένους ανθρώπους που έτυχε να συναντήσω. Μιας αγάπης ανιδιοτελούς, μιας αγάπης πολύχρωμης, που δεν γνωρίζει φυλές, αλλά μόνο ανθρώπους που έτυχε να βρίσκονται και να μοιράζονται το ίδιο κομμάτι εδάφους πάνω στον πλανήτη γη.
Τελικά ναι, υπάρχει ελπίδα!
[mikropragmata.lifo.gr]
