Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Δεν βρίσκω τίποτα χυδαίο στον έρωτα.
Κανένα συναίσθημα που γεννιέται απ’ αυτόν, δε μπορεί να θεωρηθεί σκάρτο. Καμία επιθυμία, εξαρτώμενη απ’αυτόν, δε μπορεί να είναι ποταπή. Κανένας άνθρωπος, πληγωμένος απ’τον έρωτα, δε μπορεί να θεωρηθεί αδύναμος.
Ακόμη κι όταν δείχνει να συμβιβάζεται με το λίγο· ακόμη κι όταν φαίνεται να κάνει εκπτώσεις στις ανάγκες του·ούτε τότε θα πρέπει να θεωρείται αναξιοπρεπής.
Αυτός ο άνθρωπος, έχει ακλόνητο άλλοθι : τον έρωτα.
Εσύ, τί άλλοθι έχεις;
Εσύ, που τον λυπάσαι κι εσύ που τον χλευάζεις.
Εσύ, που δεν χάνεις ευκαιρία να του κουνήσεις το δάχτυλο με δασκαλίστικο ύφος.
Εσύ, που δεν ένιωσες τίποτα, κι εσύ που προσποιήθηκες πως κάτι ένιωσες.
Εσύ, που τον εκμεταλλεύτηκες κι εσύ που τον χρησιμοποίησες.
Πες μου, λοιπόν, εσύ τι άλλοθι έχεις;
Εσύ, που όταν τον είδες να λυγίζει, να παραδέχεται τον έρωτά του για σένα, εξάντλησες πάνω του όλη σου την χυδαιότητα.
Εσύ, που χρησιμοποίησες το ηλίθιο χιούμορ σου και τον σάπιο κυνισμό σου την ώρα που εκείνος είχε πετάξει κάθε ίχνος εγωισμού από πάνω του και στεκόταν αληθινός κι ανυπεράσπιστος απέναντί σου· απέναντι σ’ αυτό που για σένα αισθάνεται…
Το ότι εσύ δεν ένιωσες, δεν αποτελεί άλλοθι.
Σαφώς και δεν είχες καμία υποχρέωση να ανταποκριθείς.
Σαφώς και δεν χρώσταγες την παραμικρή αμοιβαιότητα.
Στον άνθρωπο, όμως, που σ’ ερωτεύτηκε, του οφείλεις μια έντιμη, ανθρώπινη αντιμετώπιση.
Λίγες λέξεις μόνο ειπωμένες με ήθος.
Αλλά για να τις πεις, θα πρέπει να τις γνωρίζεις.
Και για να τις γνωρίζεις, θα πρέπει να τις έχεις διδαχθεί.
Μόνο που το ήθος, δε διδάσκεται στα πανεπιστήμια, μα στις ανθρώπινες σχέσεις·αυτές, που εσύ ποτέ σου δεν πήρες στα σοβαρά.
Αυτές, που χρησιμοποίησες, για χορτάσεις την εγωπαθή ύπαρξή σου.
Γι’ αυτό λοιπόν, πάντα θα πιστεύω πως δεν υπάρχουν σκάρτα συναισθήματα, μα άνθρωποι χυδαίοι, που κάνουν τα όμορφα που νιώθουμε να μοιάζουν σκάρτα.
[loveletters.gr]
